قرص ریسپریدون برای کودکان بیش فعال زمانی استفاده میشود که پرخاشگر یا بیش از حد تحریک پذیر هستند. اگرچه در ابتدا برای درمان روان پریشی تایید شده بود، اما استفاده از آن در کودکان مبتلا به اوتیسم یا ADHD نیز مجاز است. دلیلش هم این است که ریسپردال(نام دیگر قرص) میتواند با موفقیت کودکانی را که مشکلات رفتاری شدیدی دارند را آرام کند. همچنین آنها را قادر میسازد که در مدرسه و خانه بهتر عمل کنند. اما به یاد داشته باشید که ریسپردال میتواند عوارض جانبی جدی داشته باشد. برای همین مهم است که مطمئن شوید کودکی که آن را مصرف میکند به دقت تحت نظر است. والدین باید بدانند که این «بهترین شیوه ممکن» است و درمان خوب را تضمین کند.
ریسپردال چیزی است که به آن یک ضد روان پریشی Atypical یا نسل دوم (SGA) می گویند. این دارو، نوع جدیدی از ضد روان پریشی بود که توسط FDA در دهه 90 میلادی برای درمان علائم روان پریشی ، اسکیزوفرنی و اختلال دوقطبی تایید شد. اما اکنون به طور گسترده تری برای درمان پرخاشگری و تحریکپذیری در بیماران مبتلا به زوال عقل (اغلب در مراکز بستری و در کودکان) استفاده میشود. بسیاری از کودکان در طیف اوتیسم ، ریسپردال را برای کاهش مشکلات رفتاری مانند پرخاشگری یا خودآزاری مصرف می کنند. قرص ریسپریدون برای کودکان بیش فعال همراه با ODDبیشتر تجویز میشود.
ریسپردال بحث برانگیز است، زیرا عوارض جانبی آن می تواند مضر باشد. عوارضی مثل افزایش وزن قابل توجه، تغییرات متابولیکو تغییرات عصبی و هورمونی.برخی از کارشناسان نگران هستند که کودکان به جای درمان با داروهای دیگر با این قرص یا شربت درمان می شوند. ریسپردال در چند سال گذشته، به دلیل هزاران پرونده قضایی از سوی خانواده ها در صدر اخبار بوده است. خانواده هایی که می گویند در مورد عوارض جانبی که ممکن است بر فرزندانشان تأثیر منفی بگذارد ، بی اطلاع بوده اند. همچنین آنها از این شکایت داشتند که وقتی مشکلات ایجاد شد، بچه ها دارو را قطع نکردند.
وندی نش، روانپزشک کودک و نوجوان، سناریوی رایجی را توصیف می کند که در آن ریسپردال تجویز می شود. وقتی که پرخاشگری یا تحریک پذیری کودک به شدت مشکل ساز میشود. او اضافه میکند : “این رفتار اغلب در اوایل نوجوانی بروز می کند”. “«اینها بچههایی هستند که بسیار پرخاشگر هستند، به این معنی که ممکن است اثاثیه را بشکنند، بقیه را هل دهند، مشت بزنند و …”. وقتی این بچه ها نتوانند خلق و خوی خود را کنترل کنند، ممکن است خطری برای سایر کودکان، والدینشان و حتی خودشان باشند. “گاهی اوقات والدین آنها آنقدر ناامید هستند که فکر می کنند با پلیس تماس بگیرند !”. دکتر نش خاطرنشان می کند که ممکن است کودک قبلاً پس از یک طغیان روحی به مرکز پلیس هم فرستاده شده باشد.
در وضعیت های پایدارتر، دکتر نش همچنین ترجیح می دهد ابتدا داروهای هدفمندتر با عوارض جانبی کمتر را امتحان کنید. به عنوان مثال، در یک کودک مبتلا به بیش فعالی یا نقص توجه، محرک ها (ریتالین یا آدرال) یا داروهای غیرمحرک ADHD/ADD مانند کلونیدین (Catapres، Kapvay، Nexiclon) می توانند پرخاشگری ناشی از تکانشگری را کاهش دهد. البته به نظر او گوانفاسین (Estulic، Tenex، Intuniv) هم میتواند موثر واقع شود.
اگر این تلاش ها موثر نبود، دکتر نش ممکن است Abilify (اریپیپرازول) را امتحان کند.دارویی که برای تحریک پذیری در کودکان نیز تایید شده است. در طیف بیش فعالی و اوتیسم این دارو معمولا برای پرخاشگری استفاده می شود. این درمان معمولا اولین انتخاب او است. زیرا عوارض جانبی کمتری نسبت به رسپریدون دارد.
اکثر متخصصان، از جمله دکتر نش، بر اهمیت بررسی کامل علل رفتار پرخاشگرانه به عنوان بخشی از ارزیابی دارو تاکید می کنند. عللی مثل مشکلات رفتاری با منابع مختلف. از جمله اضطراب تشخیص داده نشده، اختلالات یادگیری، تروما و مشکلات پزشکی. درمان این مشکلات ممکن است مشکلات رفتاری را به روشی مؤثرتر (و پایدارتر) نسبت به دادن داروی ضد روان پریشی به کودک کاهش دهد. برای کودکان دارای مشکلات رفتاری مخرب که هنوز به مرحله بحران نرسیده اند، اولین انتخاب متخصصان برای درمان”رفتار درمانی” است. چیزی مثل آموزش والدین، برای کنترل همه چیز(بسته به سطح خطر).